martes, 1 de septiembre de 2015

Binclo eterno



Cómo te'n portas, ó granizo río,
en as calladas auguas, prexinallos
d'a tardi que pardean sols estranios;
aus d'o Ebro á canto d'o correntío.

Cómo te lebas o corazón mío
en espuendas á embute de espantallos,
en Cantalobos d'os penchirigallos,
con chopos negros espullaus de frío.

Ya biene a tardada de cabañera
con as auguas berdencas d'o Galligo
e as sargueras cremadas por o ibierno.

Escarrons e plataners en ringlera
te guardan xutas fuellas en ramico
e dos garzas grisas de binclo eterno.



Iste poema puede escuitar-se en http://www.thebooksmovie.com/aragones.html


«Binclo, vínculo;
te'n portas, te llevas (de aquí);
ó granizo río, ¡oh gran río!;
prexinallos d'a tardi, pensamientos de la tarde;
pardean, ensombrecen;
aus, aves;
á canto, a la orilla;
penchirigallos, pingajos;
espullaus, desnudos;
ya biene, ya llega;
a tardada, el atardecer;
de cabañera, en trashumancia;
cremadas por o ibierno, quemadas por el invierno;
xutas fuellas, secas hojas;
grisas, grises».

No hay comentarios:

Publicar un comentario